Header Ads


 

អាជីព​អ្នក​អត់​រៀន​រក​ចំណូល​មិន​ឈ្នះ​អ្នក​រៀន?


និស្សិត​ទើប បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​ពី​សាកល​វិទ្យាល័យ គ្មាន​អ្វី​ឈឺ​ជាង​នៅ​ពេល​ដែល​ឃើញ CV របស់​ខ្លួន​ឯង ត្រូវ​បាន​ទាត់​ចោល​នោះ​ទេ ហើយ​វា​កាន់​តែ​ឈឺ​ចិត្ដ​ថែម​ទៀត​នៅ​ពេល​ដែល​ប្រធាន ឬ​នាយក​ក្រុមហ៊ុន​ខ្លះ​ជា​អតីត​សិស្ស​មិន​ទាន់​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​ទុតិយភូមិ ​ផង​នោះ។
និស្សិត​មួយ​ចំនួន​ឯកភាព​ថា ពិន្ទុ​ល្អ​មិន​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​ពី​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​វៃ ហើយ​រៀន​ច្រើន​មុខ​វិជ្ជា មិន​ប្រាកដ​ថា ចេះ​ច្រើន​នោះ​ឡើយ។
បច្ចុប្បន្ន​នេះ យុវជន​ខ្លះ​ខិត​ខំ​រៀន​យ៉ាង​ត្រដាប​ត្រដួស​រយៈ​ពេល ៤ ឆ្នាំ​សម្រាប់​ថ្នាក់ បរិញ្ញាបត្រ ប៉ុន្ដែ​ពួកគេ​ពិបាក​រក​ការងារ​ធ្វើ​ណាស់ ហើយ​បើ​រក​បាន​ក៏​មិន​ទទួល​បាន​កម្រៃ​ច្រើន​នោះ​ទេ។ ចំណែក​ឯ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត បែក​គំនិត​បង្កើត​មុខ​របរ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួកគេ​មិន​ទាន់​រៀន​ចប់ បែរ​ជា​ទទួល​បាន​ជោគជ័យ និង​ប្រែ​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ជំនួញ​ដែល​មាន​តម្លៃ រាប់​ម៉ឺន រាប់​លាន​ដុល្លារ​ទៅ​វិញ។
ជាក់ស្ដែង លោក ជី សិលា អាយុ ៣៩ឆ្នាំ ជា​អ្នក​ជំនួញ​ដ៏​ជោគជ័យ​ម្នាក់​ចំពោះ​អាជីវកម្ម​ធំៗ​ជា​ច្រើន រួម​មាន ក្រុមហ៊ុន​សប្បាយ រោង​ភាពយន្ដ ប្លាទីនីម ស៊ីនេផ្លិច ក្រុមហ៊ុន​ចំណី​អាហារ​ធំ​ជាង​គេ​នៅ​កម្ពុជា CBM Corporation ដែល​មិន​តិច​ជាង ៣០ កន្លែង​ទេ​ដូចជា ភីហ្សាវើល ហាង​នំប៉័ង Tous les jour ហាង BB World ហាង​កាហ្វេ ធីអិនស៊ី និង ភោជនីយដ្ឋាន​មួយ​ចំនួន​ផ្សេង​ទៀត។
ជា​ការ​ពិត សហគ្រិន​វ័យ​ក្មេង​រូប​នេះ ជា​អតីត​សិស្ស​ជាប់​បាក់ឌុប ដែល​មិន​អាច​ប្រឡង​ចូល​រៀន​នៅ​សាកល​វិទ្យាល័យ​ទេ។ លោក ជី សិលា ប្រាប់​មូលហេតុ​ថា៖ «បន្ទាប់​ពី​ចប់​បាក់ឌុប​នៅ​វិទ្យាល័យ សន្ធរម៉ុក នា​ឆ្នាំ ១៩៩២ ខ្ញុំ​បាន​រៀន​ត្រៀម​សម្រាប់​មុខវិជ្ជា​ស្ថាបត្យកម្ម​របស់​សាកល​វិទ្យាល័យ ភូមិន្ទ​វិចិត្រសិល្បៈ ប៉ុន្តែ​ធ្លាក់​មិន​បាន​ចូល​រៀន​ទេ»។
ដោយ​សារ​តែ​លោក​មើល​ឃើញ​ថា គោល​បំណង​របស់​អ្នក​រៀន​គឺជា​ការងារ។ ដូច្នេះ លោក​ក៏​សម្រេច​ចិត្ដ​ដើរ​ផ្លូវ​កាត់​ដោយ​ផ្ដើម​ចេញ​ប្រឡូក​ការងារ​តែ​ម្ដង។
បទ​ពិសោធ​ការងារ​ចាប់​ពី​អាយុ ១៩ ឆ្នាំ​ដោយ​ចាប់​ផ្ដើម​ពី​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​ជា​មេ​ក្រុម​ដែល​មាន​ចំណូល​រាប់ ​ពាន់​ដុល្លារ និង​បន្ដ​ទៅ​ក្រុមហ៊ុន​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជកម្ម​ដែល​ទទួល​បាន​ប្រាក់​ខែ​ដំបូង ត្រឹម​តែ ១៥០ ដុល្លារ​ប៉ុណ្ណោះ។
លោក​បាន​បន្ដ​ប្រាប់​ពី​មូលហេតុ​ថា៖ «ការងារ​នៅ​ក្នុង​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​ជា​កិច្ចការ​ដដែលៗ បើ​មាន​ភ្ញៀវ​ក៏​ធ្វើ បើ​អត់​ភ្ញៀវ​ក៏​អត់​អី​ធ្វើ​។ ដូច្នេះ ទើប​ខ្ញុំ​មើល​ឃើញ​ថា ខ្ញុំ​មិន​បាន​រីក​ចម្រើន​អ្វី​នោះ​ទេ ហើយ​ក៏​មិន​អាច​បំពេញ​ក្ដី​ស្រមៃ​របស់​ខ្ញុំ​ឡើយ»។
ស្រដៀង​គ្នា​ដែរ កញ្ញា នាង សុវ៉ាតនា ដែល​ស្គាល់​ថា DJ ណាណា បាន​សម្រេច​ចិត្ដ​ប្រឡូក​ការងារ​សង្គម​តាំង​ពី​ថ្នាក់​ទី១០​ដោយ​បាន ចូល​រួម​នៅ​ក្នុង​សមាគម​យុវជន​ខ្មែរ (KYA) នៅ​ស្រុក​កំណើត​នា​ខេត្ត កំពង់ចាម។ ក្រោយ​ពី​ប្រឡង​ជាប់​និទ្ទេស E និង​មាន​បំណង​ចង់​បន្ដ​ការ​សិក្សា​មុខ​វិជ្ជា​សង្គមវិទ្យា ណាណា គិត​ថា ការ​រៀន​សូត្រ​នៅ​ក្នុង​ថ្នាក់​ទទួល​បាន​ទ្រឹស្ដី​ច្រើន ហើយ​ការ​ចេញ​ប្រឡូក​ក្នុង​ពិភព​ខាង​ក្រៅ​អាច​ជួយ​ឲ្យ​ខ្លួន​ឯង​មាន​បទ​ពិសោធ ​ជីវិត​កាន់​តែ​ច្រើន។
ថ្វី​ដ្បិត​តែ DJ ណាណា គ្មាន​បរិញ្ញាបត្រ​ក្នុង​ដៃ​ក៏​ដោយ ក៏​កញ្ញា​មាន​សមត្ថភាព​ចិញ្ចឹម​ប្អូនៗ ៣ នាក់​ដោយ​មិន​ចាំ​បាច់​ពឹង​អាស្រ័យ​លើ​ឪពុក​ម្ដាយ​នោះ​ទេ។ ម្យ៉ាង​វិញ​ទៀត ណាណា អាច​ជួយ​បើក​ហាង​លក់​អីវ៉ាន់​ឲ្យ​ម្ដាយ និង​ប្អូន​ស្រី​ផង​ដែរ។
រីឯ​កញ្ញា ស្រី មុំ ដែល​សព្វ​ថ្ងៃ​កំពុង​តែ​បម្រើ​ការងារ​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​មួយ​ពី​កម្ពុជា ទៅ​ប្រទេស បារាំង បាន​សម្រេចចិត្ដ​ឈប់​រៀន​ត្រឹម​ថ្នាក់​ទី១២ ដោយ​សារ​តែ​បញ្ហា​ជីវភាព​ខ្សត់​ខ្សោយ។
ស្រី មុំ ចាប់​ផ្តើម​ជីវិត​ការងារ​របស់​ខ្លួន​ជា​លេខា​ដែល​ទទួល​បាន​ប្រាក់​ខែ​ទាប។ ដោយ​សារ​តែ​ភាព​អត់​ធ្មត់ និង​ខំ​ប្រឹង​ប្រែង ឥឡូវ​នេះ​កញ្ញា​បាន​ទទួល​ប្រាក់​ខែ​សមស្រប​ភ្នាក់ងារ​ទេសចរណ៍​ក្នុង​ស្រុក​ មួយ។
យ៉ាង​ហោច​ណាស់ អ្នក​ទាំង ៣ ខាង​លើ​បាន​សិក្សា​ត្រឹម​តែ​ទុតិយភូមិ​ប៉ុណ្ណោះ ពួក​គេ​អាច​រក​ប្រាក់​ដ៏​ច្រើន​ក្រាស់​ក្រែល។ ប៉ុន្ដែ​ចំពោះ​និស្សិត​បញ្ចប់​បរិញ្ញាបត្រ​ផ្នែក​ធនាគារ​មក​ពី សាកល​វិទ្យាល័យ វេស្ទើន ខេត្ត កំពង់ចាម បាន​និង​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ក្រុមហ៊ុន​តូច​មួយ​នៅ​ទីក្រុង ភ្នំពេញ នៅ​ផ្នែក​លក់។ ក្នុង​លក្ខខណ្ឌ​មិន​បញ្ចេញ​ឈ្មោះ យុវជន​វ័យ ២៧ ឆ្នាំ​រូប​នេះ​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា៖ «ខ្ញុំ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​លក់​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​តូច​មួយ ហើយ​រក​បាន​ប្រហែល ១៣០ ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​ខែ»។
អតីត​និស្សិត​ផ្នែក ធនាគារ​មួយ​នេះ បាន​ចំណាយ​ពេល​វេលា ៤ ឆ្នាំ និង​ថវិកា ជាច្រើន​សម្រាប់​ថ្លៃ​សិក្សា។ ប៉ុន្តែ​ចំពោះ​ការ​បណ្តាក់​ទុន​នេះ​ហាក់​ដូចជា មិន​បាន​ផ្លែ​ផ្កា​សោះ ដោយ​សារ​តែ​ជំនាញ​ដែល​រៀន​មិន​បាន​ប្រើ​ប្រាស់​ឲ្យ​ត្រូវ​នឹង​ការងារ ឬ​ក៏​ផ្លែ​ផ្កា​ដែល​បាន​ដាំ​ពី​សាកល​វិទ្យាល័យ​មិន​ទាន់​បាន​ផល​នៅ​ឡើយ។
ថ្វី ដ្បិត​តែ​លោក​គ្មាន​សញ្ញាបត្រ​ឧត្តម​សិក្សា​ក៏​ដោយ ក៏​ខ្សែ​ជីវិត​របស់ លោក ជី សិលា កញ្ញា ឡាក់ មុំ កញ្ញា នាង សុវ៉ាតនា ព្រម​ទាំង​អ្នក​មិន​បាន​បន្ត​ការ​សិក្សា​ខ្ពង់​ខ្ពស់​មួយ​ចំនួន​ទៀត​ហាក់ ដូចជា​មក​ដល់​ចំណុច​មួយ​ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​គិត​ជោគជ័យ​ប្រសិន​បើ​ប្រៀប​ធៀប​ ទៅ​នឹង​អ្នក​មាន​សញ្ញាបត្រ​មួយ​ចំនួន​នៅ​មិន​ទាន់​រក​កោះ រក​ត្រើយ​ឃើញ​នោះ​ទេ។
តើ​អ្វី​ទៅ​ជា​អាថ៌កំបាំង និង​ទស្សនៈ​របស់​អ្នក​ជោគជ័យ? សហគ្រិន​វ័យ​ក្មេង ជី សិលា បាន​និយាយ​ថា វា​គឺជា​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ប្រកប​ដោយ​សុភវិនិច្ឆ័យ​ឲ្យ​បាន​សព្វ​ជ្រុង ជ្រោយ​មុន​នឹង​ធ្វើ​អ្វី​មួយ។ លោក​បាន​បង្ហាញ​ទស្សនៈ​ទៅ​លើ​ចំណេះ​ដឹង​ថា៖ «ចំណេះ​ដឹង​ពិត​ជា​សំខាន់ ប៉ុន្តែ​មាន​តែ ១០ ភាគរយ​ប៉ុណ្ណោះ​ពី​សាលារៀន​ដែល​ជា​ចំណេះដឹង​សម្រាប់ ជីវិត។ រីឯ ៩០ ភាគរយ​ទៀត វា​ចេញ​មក​ពី​បទ​ពិសោធ​ខាង​ក្រៅ​ដែល​រួម​មាន​ការ​ជួប​មនុស្ស​ល្អ​ឲ្យ​បាន ច្រើន ការ​ដើរ​មើល​និង​ការ​សង្កេត ការ​ប្រឡូក​ខ្លួន​ចូល​ក្នុង​ស្ថានភាព​ផ្សេង​ដើម្បី​ឈាន​ទៅ​រក​ការ​សម្រេច​ ចិត្ត​មួយ​ប្រកប​ដោយ​សុភវិនិច្ឆ័យ»។
លោក​បន្ដ​ថា៖ «ត្រូវ​តែ​តាម​រក​ក្តី​សុបិន​របស់​ខ្លួន​ជានិច្ច ហើយ​កុំ​ឲ្យ​វា​ក្លាយ​ជា​ការ​ពិត ពីព្រោះ​បើ​សុបិន​មួយ​ជា​ការ​ពិត វា​ប្រហែល​ជា​មិន​មែន​ជា​ការ​ពិត​ទេ»។
ទស្សនៈ​ក្រើន​រំឭក​ខ្លួន​មួយ នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​លោក​ជា​មនុស្ស​ដែល​ស្រមៃ​ច្រើន និង​មាន​អារម្មណ៍​មិន​ចេះ​ជិន​ណាយ​នឹង​ការ​ទៅ​រក​ក្តី​សុបិន​ទាំង​នោះ។
លោក​បង្ហើប​ប្រាប់​ថា៖ «គាត់​គួរ​តែ​ស្វែង​រក​បទ​ពិសោធ​ខ្លះ​មុន និង​ខណៈ​ពេល​ដែល​កំពុង​តែ​រៀន​ដើម្បី​ជា​ការ​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​រវាង ទ្រឹស្តី​ដែល​រៀន​នៅ​ក្នុង​ថ្នាក់​ទៅ​នឹង​បទ​ពិសោធ​ជាក់ស្តែង​ក្នុង​សង្គម។ សំខាន់​បំផុត គាត់​ត្រូវ​ធ្វើ​តាម​គំនិត​របស់​ខ្លួន​ឯង»។
យុវជន ជោគជ័យ​ចំពោះ​បទ​ពិសោធ​ជំនួញ​ជាក់ស្ដែង​រូប​នេះ បាន​បន្ថែម​ទៀត​ថា៖ «មនុស្ស​គ្រប់​រូប​មាន ២៤ ម៉ោង​ស្មើ​គ្នា។ ដូច្នេះ​បើ​គាត់​ចេះ​ប្រើ​ប្រាស់​ពេល​វេលា​សម្រាប់​ការងារ​របស់​ខ្លួន ឲ្យ​បាន​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​ច្រើន​ជាង ២៥ ភាគរយ (ដោយ​ដក​ពេល​សម្រាក អាហារ ការងារ​ផ្សេងៗ) គាត់​នឹង​មាន​ឱកាស​ជោគជ័យ​ច្រើន»។
ចំណែក​ឯ លោក ខាន់ ចិន្ដា ជា​គ្រូ​បង្រៀន និង​ជា​និស្សិត​អនុបណ្ឌិត​ផ្នែក​ទំនាក់​ទំនង​សាធារណៈ​មក​ពី​ប្រទេស សិង្ហបុរី គិត​ថា ចំពោះ​អ្នក​ដែល​មិន​មាន​និស្ស័យ​ទៅ​នឹង​ការ​សិក្សា ពួកគេ​អាច​សម្រេច​ចិត្ដ​ជ្រើស​រើស​សិក្សា​វគ្គ​បច្ចេកទេស​ខ្លីៗ។
ប៉ុន្ដែ​លោក​ថា បើ​សិស្ស​រៀន​ពូកែ​ក្នុង​ថ្នាក់​ពួក​គេ​អាច​មាន​លទ្ធផល​ល្អ​ចំពោះ​ការងារ​នៅ​ស្ថាប័ន និង​អង្គការ​ធំៗ។
ដោយ​ឡែក លោក សូ សោទ្ធី ជា​គ្រូ​បង្រៀន​ភាសា​អង់គ្លេស​នៅ​វិទ្យាល័យ ឫស្សីកែវ រាជធានី ភ្នំពេញ​គិត​ថា សិស្ស​គួរ​តែ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់​ក្នុង​ការងារ​អនុវត្ត ប៉ុន្តែ​ពួក​គេ​ក៏​មិន​ត្រូវ​ភ្លេច​ទេ​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​តែ​យល់​នូវ​ទ្រឹស្តី​ជា​មុន ហើយ​ប្រសិន​បើ​មិន​យល់​ទ្រឹស្តី​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ​ទេ ពួកគេ​មិន​អាច​ជោគជ័យ​បាន​ល្អ​តាម​បំណង​ឡើយ។
ជា​ចុងក្រោយ លោក សូ សោទ្ធី បាន​និយាយ​ថា៖ «សិស្ស​អាច​ឆ្លៀត​ពេល​វេលា​ស្តាប់​ចម្រៀង និង​លេង ហេ្វសប៊ុក បាន​ចុះ​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​គេ​មិន​ព្រម​ប្រើ​ពេល​ទំាង​នោះ​យក​មក​សិក្សា​ វិញ?»។
លោក​បន្ថែម​ថា៖ «ម៉្យាង​វិញ​ទៀត នៅ​បរិស្ថាន​ខាង​ក្រៅ​មាន​បណ្ណាល័យ និង​ហាង​សៀវភៅ​ដែល​ពួក​គេ​អាច​ស្វែង​រក​បាន​បើ​ពួក​គេ​ចង់​រក»៕

http://www.postkhmer.com

No comments

Powered by Blogger.